Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Et certamen honestum et disputatio splendida! omnis est enim de virtutis dignitate contentio. Legimus tamen Diogenem, Antipatrum, Mnesarchum, Panaetium, multos alios in primisque familiarem nostrum Posidonium. Alterum significari idem, ut si diceretur, officia media omnia aut pleraque servantem vivere. Sed plane dicit quod intellegit. At, si voluptas esset bonum, desideraret. Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit.

Quod cum ille dixisset et satis disputatum videretur, in oppidum ad Pomponium perreximus omnes. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Quae cum essent dicta, discessimus. Nihilo beatiorem esse Metellum quam Regulum. Recte, inquit, intellegis. Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant. Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat.

Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum. An hoc usque quaque, aliter in vita? Respondeat totidem verbis. Nihilne est in his rebus, quod dignum libero aut indignum esse ducamus? Modo etiam paulum ad dexteram de via declinavi, ut ad Pericli sepulcrum accederem. An potest, inquit ille, quicquam esse suavius quam nihil dolere? Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum? Venit enim mihi Platonis in mentem, quem accepimus primum hic disputare solitum;

Dulce amarum, leve asperum, prope longe, stare movere, quadratum rotundum. Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Familiares nostros, credo, Sironem dicis et Philodemum, cum optimos viros, tum homines doctissimos. Innumerabilia dici possunt in hanc sententiam, sed non necesse est. At Zeno eum non beatum modo, sed etiam divitem dicere ausus est.

Sed vobis voluptatum perceptarum recordatio vitam beatam facit, et quidem corpore perceptarum. Nam quibus rebus efficiuntur voluptates, eae non sunt in potestate sapientis. Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere. Superiores tres erant, quae esse possent, quarum est una sola defensa, eaque vehementer.

Videsne quam sit magna dissensio? Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Gerendus est mos, modo recte sentiat. In quo etsi est magnus, tamen nova pleraque et perpauca de moribus. Ne discipulum abducam, times. Inde sermone vario [redacted] illa a Dipylo stadia confecimus.

Gloriosa ostentatio in constituendo summo bono. Si alia sentit, inquam, alia loquitur, numquam intellegam quid sentiat; Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere? Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris. Quid, cum fictas fabulas, e quibus utilitas nulla elici potest, cum voluptate legimus? Intellegi quidem, ut propter aliam quampiam rem, verbi gratia propter voluptatem, nos amemus; Quae tamen a te agetur non melior, quam illae sunt, quas interdum optines.

Non igitur de improbo, sed de callido improbo quaerimus, qualis Q. Sint ista Graecorum; Ut in voluptate sit, qui epuletur, in dolore, qui torqueatur. Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur. Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat. Ab his oratores, ab his imperatores ac rerum publicarum principes extiterunt. Saepe ab Aristotele, a Theophrasto mirabiliter est laudata per se ipsa rerum scientia; Itaque haec cum illis est dissensio, cum Peripateticis nulla sane. Quod cum dixissent, ille contra. Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem.

Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora. Nos vero, inquit ille; Nam prius a se poterit quisque discedere quam appetitum earum rerum, quae sibi conducant, amittere. In omni enim arte vel studio vel quavis scientia vel in ipsa virtute optimum quidque rarissimum est.

Sint ista Graecorum; At ego quem huic anteponam non audeo dicere; Zenonis est, inquam, hoc Stoici. Tum Triarius: Posthac quidem, inquit, audacius.

Sed est forma eius disciplinae, sicut fere ceterarum, triplex: una pars est naturae, disserendi altera, vivendi tertia. Duo Reges: constructio interrete. Quid de Platone aut de Democrito loquar? Ergo opifex plus sibi proponet ad formarum quam civis excellens ad factorum pulchritudinem? Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Aut, Pylades cum sis, dices te esse Orestem, ut moriare pro amico?

Tu autem inter haec tantam multitudinem hominum interiectam non vides nec laetantium nec dolentium? Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat? At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Sed mehercule pergrata mihi oratio tua. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Ergo, inquit, tibi Q.